Orhan Gazi (1324–1362), Osmanlı Beyliği’nin ikinci hükümdarıdır. Dönemin siyasi dengeleri gereği, birden fazla evlilik yapmıştır. Evliliklerinin büyük bölümü Bizans ile olan ilişkileri pekiştirme amacı taşımış ve diplomatik anlamda önemli rol oynamıştır. Kaynaklarda eşleriyle ilgili bazı farklılıklar bulunsa da, en çok bilinen eşleri şunlardır:
Orhan Gazi’nin en bilinen eşidir.
Asıl adı Holofira olup, Müslüman olduktan sonra “Nilüfer” adını almıştır.
Yarhisar Tekfuru’nun kızıdır.
I. Murad’ın annesidir.
Hem Osmanlı tarihinde hem de hanedan soyunun devamında önemli bir figürdür.
Bizans kökenlidir.
Kaynaklarda Bizans İmparatoru III. Andronikos’un kızı ya da yakın akrabası olduğu ifade edilir.
Orhan Gazi ile olan evliliği, Bizans-Osmanlı ilişkilerini güçlendirme amacı taşıyordu.
Bu evlilikten İbrahim Bey’in dünyaya geldiği bilinmektedir. Bazı kaynaklar başka çocuklardan da söz eder.
Bizans İmparatoru VI. Yannis Kantakuzinos’un kızıdır.
1346 yılında Orhan Gazi ile evlenmiştir.
Bu evlilik, Bizans’taki iç savaş sırasında Orhan Gazi’nin askerî desteğini almak amacıyla yapılmıştır.
Bu durum, Osmanlı’nın Bizans üzerindeki etkisinin artmasına zemin hazırlamıştır.
Varlığı bazı kaynaklarda geçmekle birlikte, hakkında ayrıntılı bilgi yoktur.
Orhan Gazi’nin diğer eşlerinden biri olması muhtemeldir, ancak tarihî belgeler bu konuda net değildir.
Orhan Gazi’nin çocuklarıyla ilgili bilgiler, farklı Osmanlı kaynaklarında yer alsa da tam bir netlik bulunmamaktadır. Bununla birlikte, tarihçiler tarafından genel kabul gören erkek çocukları şunlardır:
Süleyman Paşa
Orhan Gazi’nin en tanınmış oğludur. Rumeli’ye yapılan ilk Osmanlı seferlerini yönetmiş, ancak babasından önce vefat etmiştir.
Murat Hüdavendigâr (I. Murad)
Orhan Gazi’den sonra Osmanlı tahtına çıkan oğludur. Devletin kurumsallaşmasında önemli rol oynamıştır.
İbrahim Bey
Halil Bey
Kasım Bey
Ali Bey
Bu bilgilere dayanarak, Orhan Gazi’nin en az 6 erkek çocuğu olduğu kabul edilir. Kız çocuklarının sayısı ve isimleri ise kaynaklarda açıkça belirtilmemektedir.
Orhan Gazi’nin evlilik politikası, Osmanlı’nın erken dönem diplomatik stratejilerinin bir yansımasıdır. Özellikle Bizans kökenli eşler aracılığıyla kurulan ittifaklar, Osmanlı’nın Balkanlar’a açılmasında önemli katkılar sağlamıştır. Bu evlilikler aynı zamanda hanedanın meşruiyetini güçlendirme işlevi de görmüştür.